Endå ei presidentvitjing!

Jentene ventar med brød og tørka frukt

Og dei eldre er på plass med ullhuene sine.

Eg på veg med tog gjennom  ørkenen. Toget hadde ein fart mellom 20 og 30 kilometer i timen, og me brukte 6 timar for å koma fram dit me skulle, til Atamurat i Lebap-provinsen. Like lang tid tilbake etterpå. Og i tillegg reiste me ein time med fly kvar veg. Togfasilitetane var ikkje dei beste, eg trur dette er fyrste og siste gong eg skal vera med og opna jernbanebruer eller liknande...
. 

Nokre av diplomatane nyttar høvet til å ta bilete av seg og dei vene jentene.

Nasjonsbygginga.

Fleire diplomatar og fleire vakre jenter.I bakgrunnen bilete av dei to presidentane, av ein eller annan grunn nektar blogger å leggja inn separate bilete av dei to så dette blir det einaste ser det ut for.

Høvet var opninga av ei jernbanebru, bygd av eit ukrainsk firma. Alle fekk rosettar og såg sikkert ut som om me hadde vunne fyrstepremie på dyrsku.

Hærverk i heisen

Eit lite a propos om kvardagen i Ashgabat. Det er melontid og husbonden kom til å kasta ei nyinnkjøpt, tung, melon inn i speglen i heisen på veg opp til ellevte etasje der me held hus. Spør ikkje kvifor og korleis. Det skjedde, og speglen knakk. Som dei lovlydige borgarane me er, tilstod me raskt og sa me sjølvsagt skulle betala for skaden. Lettare sagt enn gjort! Speglen me kjøpte (etter mål må vita) var for stor. Firmaet kom og skar av eit stykke. Speglen var framleis for stor. Eller vaktmeisteren forstod ikkje korleis han skulle få speglen på plass. Whatever. Firmaet kom attende og skar av meir, og hjelpte vaktmesteren med å montera speglen. Speglen knakk.

På dette tidspunktet hadde det gått over ei veke, resepsjonisten var truga med politianmelding (han var på vekt då det skjedde og var difor sett som ansvarleg for uhellet). Sjølv turde eg knapt  gå gjennom respesjonen der resepsjonisten og vaktmesteren sprang etter meg og snakka russisk mens dei peikte på heisen, og eg var sjeleglad då me reiste til Istanbul for eit møte. Vel heime etter nesten ei veke var speglen framleis ikkje på plass!  

Oppvaksen i Ikea-land og vane med å  skru saman ting sjølv, meiner eg bestemt at me hadde klart å få ny spegel på plass i løpet av ein dag om me hadde ordna opp sjølve. Eller iallefall om han som stod for hærverket hadde fått sleppa til!  

Silk Road Rally 2009

 

13 september starta siste etappen paa Silk Road Rally, fraa Turkmenbashi til Ashgabat. Rallyet gjekk fraa Kazan i Russland, via Kasahkstan til Turkmenistan. Me blei flydd ned til starten tidleg om morgonen, og venta i sola utan vatn. Verdspressa var der og, men dei fekk ikkje lov aa ta bilete av nokonting anna enn bilar og rallykoyrarar.

 

Dette er Turkmenistan sin rallykoyrar no 1 (aka presidenten).
  

Dei eldre, og nokre av dei yngre,  ventar i oerkensenga. Merk kamelane i bakgrunnen, dei var nok og frakta hit for aa setja farge paa dagen for alle oss gjestene.

  
Dette er meg og ein rallykoyrar fraa Ukraina, framfor den turkmenske lastebilen som deltok. Turkmenarane vann ikkje for aa seia det slik, trass i forsoek fraa turkmensk fjernsyn som melde at dei var i leiinga. Men sidan dette var fyrste gong landet deltek i rally, var det vel ingen som venta seg toppplaseringar? Ein hederleg innsats, tenkjer eg me kallar det!

  

Dette er ein av dei andre gjestene. Tre presidentar deltok med aa senda avgarde bilane paa den siste etappen.  Og eg. Og ein heil del andre.
 

Hesten deltok ikkje, han var berre til pynt.

Ei lita sandloppe paa veg ut i den store oerkenen.

Bryllaup

Me har vore i bryllaup, den niende i niende totusenogni.



Kollega B gifte seg med L. Dette er eit blanda ekteskap, og ikkje alle innan familien var like glade.



Som alltid er presidenten med! Han heng paa veggen bak brurparet for aa sikra lydnad (trur eg, men eg er ikkje saa sikker paa om det virkar).



Dette er syngjedamene som medverka til mykje lyd og etterkvart mykje lausdans.



Brurejenter er like soete kvar i verda ein finn dei!



Gjestene vart meir og meir laussloppne.



Og husbonden imponerte som alltid med sine balanserande glas (di meir vodka di meir imponerte vart folk).

HUGO!

Berre sånn eit liten sidekommentar: Møtte Hugo Chavez på mandag og hadde ein liten prat (ja, slik er det å jobba i dette landet, ein minglar med presidentar og kongar, somme med større svin på skogen enn andre, t.d. når det gjeld menneskerettar. På sundag skal eg møta fire presidentar ute ved Kaspihavet, meir om det seinare). Hugo var rett så karismatisk (såpass at eg ikkje oppdaga at vår eigen president tusla bak han og også ville ha litt merksemd) og spurde kvar eg kom frå. Då eg avslørte mitt nasjonale opphav, sa han at han hadde vore i Noreg for nokre år sidan og likte seg godt. Det var jo kanskje kjekt å høyra, så eg takka og bukka. Etterpå reiste Hugo til Venezia for å delta på filmfestivalen der, difor vart det ingen presidentmiddag for meg denne kvelden. Men eg forstår jo på ein måte at han foretrakk Venezia for Ashgabat...

Skulepolitikk

Paa flyplassen i gaar paa vei heim fraa Istanbul: Ei gruppe studentar paa veg attende til universitet i utlandet, denne gongen Canada. Trass i mange dokument som viste at dei var studentar i utlandet, mangla det vesentlege, nemleg godkjenning fraa utdanningsdepartementet om at dei hadde loyve til aa studera utanlands. Dette er nokre av svaert mange studentar som nyleg har vorte nekta utreise for aa halda fram med studiane sine. Mange har studert i fleire aar, og var nesten ferdige med utdanninga si. Etterkvart viste det seg at det vart gitt loyve til aa studera paa statlege universitet i utlandet, men ikkje paa private. Verst har det gaatt ut over studentane ved det amerikanske universitetet i Kirgistan. Dei vert no flytta over til eit tilsvarande universitet i Bulgaria. Grunnen til den nye politikken fraa regjeringa si side? Det maa gudane vita. Vonde tunger hevdar at dei som tener paa den nasjonale 'inntakspolitikken' ved turkmenske universitet ikkje vil at studentane skal reisa utanlands. Naar ein veit at den uoffisielle 'inngangsbilletten' til nasjonale studiar kostar fraa tjue til aatti tusen US dolklar alt etter studieplass, kan ein kanskje skjoena at det er folk som vil at studentane held seg heime. Det endelege resultatet er nok at studentane ikkje kjem heim og at den nyutdanna kompetansen blir verande i utlandet.

Meir her.