Tidsrekninga i Trinco starta 26 desember 2004

Etter hyggeleg middag med vener i gaar kveld, havna me paa fest hos hyggelege samarbeidspartnarar. Der var det ein braate med folk. Skikkeleg mykje folk. Nesten alle utlendingar, alle driv dei ei eller anna form for humanitaert arbeid, og dei fleste har eg aldri sett foer. "Eg har hoyrt at du har vore her svaert lenge" sa ein av dei til kollega E (som har arbeidd i distriktet i snart fem aar). "Kom du like etter tsunamien?".

Eg minner meg sjoelv om at me "gamle" (i tydinga: arbeidde her foer tsunamien) ikkje har einerett til Trincomalee og dei som treng hjelp her, at det er bra at det kjem inn meir hjelp. Men det er likevel tankevekkjande at mange av desse folka aldri viser seg paa samordningsmoete, at dei lokale styresmaktene i mange tilfelle ikkje vert informerte om nye tiltak som vert sett i gang i landsbyane dei har ansvar for (og slett ikkje vert spurde om raad).

Like etter tsunamien vart det skipa til eit seminar der me diskuterte "DO NO HARM"-prinsipp. Faa av dei nykomne hjelpearbeidarane tok seg tid til aa delta. Kanskje det er tid for eit nytt seminar?

Critical!

Aa tinga flybillettar fraa Trinco er ikkje lett. Sambuaren har ein reisebyraa-kontakt i Colombo, og naar denne kontakten endeleg har forstaatt at me tenkjer oss heim i september og ikkje i desember, ringjer han til meg og skrik critical, critical i telefonen. KLM har kansellert alle avgangar via India fordi det er critical. Det hoyres skraemande ut, ikkje minst etter alle flyulukkene i det siste. Kanskje me ikkje kjem oss heim i det heile? Kva daa med hyggelege fiskemiddagar i Bergen, naustbygging paa Boemlo, 50-aarsdag i Praha og andre hendingar me ser fram til? Til sist skjoenar eg at critical betyr at det er vanskeleg aa faa billettar. What to do, no? Vel, vanskeleg viser seg aa bety at billettane kostar litt meir enn sist gong me reiste. Det staar me i, og saa er dagen ikkje saa critical likevel.

Liv og lagnad i Kumbukwewa

Om det er nokon som trur elendet ikkje er likeleg fordelt mellom dei ulike etniske samfunna i Trincomalee, fortel dette biletet noko anna. Slik bur ein sinhalesisk familie i Kumbukwewa. Senga staar paa eit jordgolv som er gjort litt hoegare enn jorda utanfor for aa halda vatnet unna. Men taket er holete, saa dei faar nok sin del av monsun-regnet uansett. Faar eg det som eg vil, skal dei under skikkeleg tak foer november.

Situasjonsrapport

Mens bt melder at Sri Lanka står på randa av ein ny krig, og ud åtvarar nordmenn mot å reisa til øya, har me brukt sundagen til å bada i Bengalbukta og til å drikka lime-jus og eta grilla jumboreker på stranda ved Club Oceanic.

Drap

Denne gongen var det utanriksministeren sin tur. Det er unntakstilstand, sikkerheitsstyrkane har løyve til å arrestera folk og halda dei kor lenge som helst, utan rettargang. Det er vanskeleg å spå om korleis situasjonen kjem til å utvikla seg. Tigrane har uttalt at dei ikkje står bak drapet (hadde nokon venta noko anna?). På grasnivå i Trinco er det stille og roleg, folk oppfører seg som vanleg på ein laurdag - kjøper fisk og grønnsaker på torget og kastar seg seinare ut i trafikken med alle pakkenellikane sine med same dødsforakt som dei elles gjer. Det største problemet vårt i dag har faktisk vore straummangel. Men lyftar me blikket, ser me sjølvsagt eit langt alvorlegare bilete: hevn, nye drap, ingen fredsforhandlingar, kanskje ny krig. På nettsidene i Colombo diskuterer folk drapet, og polariseringa er stor. Ministeren, som var tamil, er sett som ein stor helt av mange og som ein forrædar av andre. Eit utsegn er: gjer ende på våpenkvileavtalen, og kast nordmennene ut! Eg ser at redaktøren i eit tilfelle såg seg nøydd til å sensurera karakteristikken av nordmenn (nordmenn i tydinga fredsforhandlarar og våpenkvileobservatørar). Akkurat no er det nok tryggare i aust enn i hovudstaden. Iallefall for nordmenn....

Dag og Tid ved Bengalbukta

Dette er eit bevis på at ein kan finna Dag og Tid mange stader, også på ei strand ved Bengalbukta. Viktigare enn Dag og Tid var likevel at i dag bada eg i det indiske hav for fyrste gong etter tsunamien. Den psykiske badesperra er borte. Men det var likevel litt skummelt å sjå klesrestar halvt nedgravne på stranda, kunne det vera noko under? Det var det sjølvsagt ikkje, bortsett frå sand. No skal eg bada ofte!

Lukkeleg dag i Iqbal Nagar

På fredag leverte eg ut 39 skøyte til tamilar og muslimar i Iqbal Nagar. Sidan eg kom hit for to år sidan, har eg hatt mange møte med desse folka. Mange bur i eit flyktningsenter som eg meiner er det verste i Sri Lanka. Dei eig ikkje land, lit ikkje på regjeringa, og har nekta å ta mot tilbodet om nytt land i Iqbal Nagar utan at dei får dokument som syner retten til å bu der. Regjeringa på si side har nekta å levera ut skøyte før folk reint fysisk har flytta dit. Total blokkering med andre ord, som har vart i tre år. Eg har sett mange sinte fjes, mange skuffa fjes gjennom desse åra. Men sist veke lausna det! Regjeringa skreiv ut skøyte, eg leverte dei ut, og sjeldan såg eg så mange blide fjes på ein gong. No byrjar eit nytt liv for 39 familiar, UNHCR byggjer ny veg, brønn og hus, og alle er veldig, veldig glade. På biletet skriv ei av kvinnene under på skøytet, mens presidenten i landsbyen og jordskiftemannen frå kommunen passar på at alt går rett for seg!