Karet der fiskane symde var den rustnaste og eldste tankbilen eg nokosinne har sett. Det var rart at fiskane overlevde, men dei var tydelegvis hardfoere for tre av fiskane lever enno og sym rundt i ein vassbalje i hagen til sjaafoeren vaar.
Fiskane var karper (crap paa engelsk!) og var ikkje spesielt velsmakande. Men naar ein ikkje kan taa torsk maa ein ta det ein faar!
Stien held fram i bakgrunnen. Kanskje han liknar litt paa den kinesiske muren, men i mindre og meir moderne maalestokk?
Takk til fotografen, D.Aa!
Dette må vera frå Mary, trur eg, det har eit av dei symbola eg ikkje hugsar. Men det ligg i stova vår, er kjempestort og ville truleg ha kosta ei formue i Norge. (Eg må leggja til at det høyrer til heimen og ikkje til meg...)
Turkmen-teppe er rekna mellom dei beste og vakraste i verda. Nokre av dei me såg denne helga hadde meir enn ein million knutar per kvadratmeter, og er så tette at dei kan brukast til å halda ute regn (tidlegare vart teppa brukte til å dekka jurten, ein slags teltstruktur som turkmenn tradisjonelt har budd i).
Men det varte ikkje lenge. Ein iransk delegasjon var viktigare, og eg og to ambassadoerar vart forviste til fjerde benk. Difor alle hovuda paa biletet nedom, som eigentleg skulle visa ein av mange vaapengreiner som marsjerte forbi:
Forsoek paa aa fotografera katusjkabatteri og diverse rakettar var mislykka, og til sist var teppet under stolen min det enklaste motivet; typisk turkmensk Teke-teppe:
Daa luftvaapenet fauk forbi, vart det litt lettare - ingen var saa hoege at dei skygga for desse jagarflya:
Etter alle vaapna kom det folkelege innslaget; dette viser presidenten, ballonger, ein globus og mange flagg for aa markera landet sin kontakt med omverda. FN-flagget var der sjoelvsagt, og eg saag flagget til Kenya, Sri Lanka, Makedonia og Bosnia, tilogmed Danmark og Island - men ikkje Noreg. 
Det kjekkaste var daa hestane kom. Det var flott! Menn som reid paa to hestar, straalande! Eg vart diverre saa oppgloedd at det vart ingen brukande bilete.
Og alle var samde om at det var ein gild dag. Det var tilogmed ein som paastod at nokon hadde orden paa aa hindra det varsla regnet, visstnok ved bruk av kjemikaliar. Ikkje saa godt for miljoet kanskje, men kva gjer ein ikkje for aa sikra ein vellykka syttande-mai-feriring!
Typisk turkmannsk hatt, som berre mennene har lov aa bruka. Biletet er difor tatt paa hemmeleg plass, utan tilskodarar. Den kvite varianten er for finare hoeve, mens den brune eller svarte er for kvardagsbruk.
Kvardagshatten.
Eg meiner han i hjoerna oppe til venstre, i berg-veggen.
Eg veit ikkje mykje om bakgrunnen for dette relieffet som er hogd inn i fjellet nokre mil utanfor hovudstaden, men det er utan tvil ikkje fraa 'the post-independence period'.
Men om ein vil starta livet som gift paa litt meir tradisjonelt vis, er det raad med det og. 
Om nokon lurer paa kva eg gjer i ein turkmensk bryllaupssalong, saa var det heilt tilfeldig og del av ein aldri saa liten sightseeing innimellom vitjing til skular og sjukestover me rehabiliterer....
Og eg er lukkeleg naar eg oppdagar at vasskran heiter kran paa russisk, og kommode heiter kommode!
Presidenten sitt kontor, eller palass heiter det kanskje? Til venstre og bak, 'solsikka', sjaa forklaring lenger ned. Eg er framleis ikkje heilt sikker paa om det er lovleg aa fotografera, difor saa mykje gate i forgrunnen - har ikkje tid til aa 'sikta' foer eg trykkjer av.
Universitetet, tvers over gata fraa hotellet der eg har budd til no. Like ved riv dei eit gammalt, godt hus med husvaere, sikkert for aa gje plass til fleire marmorpalass med gullkuplar.
Den beroemte, eller berykta, statua der gamlepresidenten i gull paa toppen snur seg med sola. Paa folkemunne kalla 'solsikka'. Ein liten kabelbane gaar fraa gata og halvveis opp, deretter kan ein gaa opp til taerne hans. Statua skal visstnok flyttast, men ingen skjoenar korleis det skal gjerast reint teknisk. Saa kanskje ho blir staande...
Montering.
Liten mann i toppen av høg mast.
Forankring av tårnet
Ferdig!
Eg helsar alle paa dagen med bilete av ein liten ven som representerer Nye Sudan; bokleg interessert alt i to-aarsalderen, i eit omraade der analfabetismen kanskje ligg paa 90%.
Elles brukar folk baatar, spesielt dhow, og seglar stille og roleg mellom oyar og landsbyar. Det gjorder me og (saerbuen var med). 
Baaten er av typen jahazi, og slik ser ein jahazi ut under segl:
Langs den 12 kilometer lange stranda som starta ved hotellet vaart i landsbyen Shela var det lite folk, men mykje krabbar. Denne har funne seg eit hoensehovud som han meskar seg med:
Ja, me bada ogsaa, mest i havet men og i symjebassenget som ser slik ut (det indiske hav i bakgrunnen):
Kenya har mista det meste av turistane sine i aar paa grunn av uroa etter valet i desember 2007. I Lamu var det aldri vald og uro, og fredeleg er det over alt i Kenya no. Ferie ved Kenya-kysten kan anbefalast!
I gaar opna me ny vegstasjon i Torit, for flyktningar som kjem fraa Uganda. Den fyrste konvoien tok heim 215 sudanesarar. Vegstasjonen er lagt til den gamle tekniske skulen, som etter dette bruket skal opprustast og snart ta mot nye studentar. Dei heimvende flyktningane roa seg ikkje lenge paa vegstasjonen, dei fleste fann i loepet av ettermiddagen heim til familiane sine. Dei hadde ikkje eingong tid til aa ta del i den rituelle slaktinga av ein okse, som vart gjeven av kommisaeren i Torit til aere for flyktningane.
Og godt var det, for 315 flyktningar som kom fraa Kenya og skulle overnatta paa vegstasjonen vaar i Kapoeta maatte sendast vidare til Torit same kveld paa grunn av uro. I loepet av 12 timar vart 8 drepne i Kapoeta, resultatet av ein konflikt som starta med krangel om vatn fraa ein broenn i byen, med sterke etniske undertonar. Ingen kunne garantera sikkerheita for flyktningane i dene situasjonen. Saaleis hadde me to konvoiar til same vegstasjon i loepet av ein ettermiddag/kveld. Det vart ei spennande natt for oss som sat att i Kapoeta, men heldigvis har ingen fleire blitt drepne det siste doegnet og me byrjar aa pusta lettare.
