Koleraland

Braatt finn eg meg sjoelv i rolla som medisinsk samordnar, koleraen er komen til Kapoeta og han forsvinn ikkje over natta. Det doyr nokon nesten kvar dag, dei fleste er barn, og sjukehuset er ein gamal ruin utan doerer og skikkeleg tak. Fraa aa vera nesten som eit haar i supen, er UNHCR den kjekkaste i klassen - fordi me faar tak i hjelp via andre. Og litt har mee aa by paa sjoelv ogsaa, t.d. presenning til aa tetta tak, laga skilje mellom sjukesengene (senger er forresten overdrive, folk ligg rett paa steingolvet). Her er ingen lege for dei 600,000 menneska som bur her, saa det er berre aa trakka til for den som kan!